2017 - 2018 9+1
Ομαδική Έκθεση
9+1
Επιμέλεια Έκθεσης
9+1
21 Δεκεμβρίου 2017 – 27 Ιανουαρίου 2018
Eleftheria Tseliou Gallery Ηρακλείτου 3, Κολωνάκι, Αθήνα 10673
Group Exhibition
9+1
Curated by:
9+1
21st of December 2017 – 27th of January 2018
3 Iraklitou str, Kolonaki, Athens 10673
Δελτίο Τύπου
Η Eleftheria Tseliou Gallery παρουσιάζει την έκθεση ‘1+9’. Η έκθεση ξεκινά τη Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Ιανουαρίου 2018.
Η Ρένα Παπασπύρου δεν είναι μόνο μία εμβληματική καλλιτέχνης της γενιάς της, αλλά με την παρουσία της ως καθηγήτρια (1993-2005) στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, έγραψε εκεί τη δικιά της ιστορία, μια ιστορία ανανέωσης, χωρίς δόγματα και ακγυλώσεις, ανοιχτή και δημιουργική.Εννέα μαθητές της αποφάσισαν να κάνουν μία έκθεση ζητώντας και από εκείνη να συμμετέχει, ακριβώς για να δείξουν, πέρα από την αγάπη και τον σεβασμό τους, το πόσο ανοιχτό σε ιδέες και σκεψεις ήταν το εργαστήριο της στην ΑΣΚΤ. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο των εννέα τότε μαθητών και τώρα γνωστών καλλιτεχνών, δεν έχει κανένα κοινό παρανομαστή παρά μονο την ελευθερία και τον διαρκή προσωπικό προβληματισμό. Φωτογραφία, γλυπτική, ζωγραφική, εγκαταστάσεις συνυπάρχουν στην έκθεση αυτή, μία έκθεση που δεν τιμά μόνο τη Ρένα Παπασπύρου αλλά μας δείχνει πως ένας σπουδαίος δάσκαλος μπορεί να σφραγίσει με τη προσωπικότητά του τους μαθητές, με μία σφραγίδα όμως όχι ορατή αλλά αόρατη.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Ρένα Παπασπύρου, Αντωνάκης, Μαρία Ευσταθίου, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Ηλίας Καφούρος, Ηλιάς Κοέν, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Ντόρα Οικονόμου, Αλίκη Παναγιωτοπούλου, Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης.
Η Eleftheria Tseliou Gallery παρουσιάζει την έκθεση ‘1+9’. Η έκθεση ξεκινά τη Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Ιανουαρίου 2018.
Η Ρένα Παπασπύρου δεν είναι μόνο μία εμβληματική καλλιτέχνης της γενιάς της, αλλά με την παρουσία της ως καθηγήτρια (1993-2005) στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, έγραψε εκεί τη δικιά της ιστορία, μια ιστορία ανανέωσης, χωρίς δόγματα και ακγυλώσεις, ανοιχτή και δημιουργική.Εννέα μαθητές της αποφάσισαν να κάνουν μία έκθεση ζητώντας και από εκείνη να συμμετέχει, ακριβώς για να δείξουν, πέρα από την αγάπη και τον σεβασμό τους, το πόσο ανοιχτό σε ιδέες και σκεψεις ήταν το εργαστήριο της στην ΑΣΚΤ. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο των εννέα τότε μαθητών και τώρα γνωστών καλλιτεχνών, δεν έχει κανένα κοινό παρανομαστή παρά μονο την ελευθερία και τον διαρκή προσωπικό προβληματισμό. Φωτογραφία, γλυπτική, ζωγραφική, εγκαταστάσεις συνυπάρχουν στην έκθεση αυτή, μία έκθεση που δεν τιμά μόνο τη Ρένα Παπασπύρου αλλά μας δείχνει πως ένας σπουδαίος δάσκαλος μπορεί να σφραγίσει με τη προσωπικότητά του τους μαθητές, με μία σφραγίδα όμως όχι ορατή αλλά αόρατη.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Ρένα Παπασπύρου, Αντωνάκης, Μαρία Ευσταθίου, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Ηλίας Καφούρος, Ηλιάς Κοέν, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Ντόρα Οικονόμου, Αλίκη Παναγιωτοπούλου, Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης.
Press Release
Eleftheria Tseliou Gallery is happy to present ‘1+ 9’. The show opens on Thursday, December 21 and will be on display till the 27th of January 2018.
Rena Papaspyrou, is not only an emblematic artist of her generation, but in her role as a professor (1993-2005) at the Athens School of Fine Arts (ASFA), she wrote her own history, a history of renewal, free of dogmas and any kind of stiffness, open minded and creative. Nine of her students decided to put on an exhibition asking her to participate in it so that to show apart from their love and their respect, how open her studio had been to new ideas and to creative thinking. It is no coincidence that the work of the nine then students, now known artists, has no other common denominator but freedom and constant reflection.
Photography, sculpture, painting, installations coexist in this exhibition that pays tribute to Rena Papaspyrou, while showing us how a great teacher can shape her students with her personality in a rather invisible way.
Participating artists: Rena Papaspyrou, Antonakis, Maria Efstathiou, Dionisis Kavallieratos, Elias Kafouros, Ilias Koen, Margarita Myrogianni, Dora Economou, Aliki Panagiotopoulou, Andreas Ragnar Kassapis.
Eleftheria Tseliou Gallery is happy to present ‘1+ 9’. The show opens on Thursday, December 21 and will be on display till the 27th of January 2018.
Rena Papaspyrou, is not only an emblematic artist of her generation, but in her role as a professor (1993-2005) at the Athens School of Fine Arts (ASFA), she wrote her own history, a history of renewal, free of dogmas and any kind of stiffness, open minded and creative. Nine of her students decided to put on an exhibition asking her to participate in it so that to show apart from their love and their respect, how open her studio had been to new ideas and to creative thinking. It is no coincidence that the work of the nine then students, now known artists, has no other common denominator but freedom and constant reflection.
Photography, sculpture, painting, installations coexist in this exhibition that pays tribute to Rena Papaspyrou, while showing us how a great teacher can shape her students with her personality in a rather invisible way.
Participating artists: Rena Papaspyrou, Antonakis, Maria Efstathiou, Dionisis Kavallieratos, Elias Kafouros, Ilias Koen, Margarita Myrogianni, Dora Economou, Aliki Panagiotopoulou, Andreas Ragnar Kassapis.
-
1
-
2
-
3
-
4
1. Πρόσκληση / Invitation
2. Συνειρμικές Εικόνες, 1993, Μωσαïκές πλάκες, επέμβαση με σινική μελάνη, μεταβλητές διαστάσεις.
Associative Images, 1993, Mosaic tiles, intervention with ink, variable dimensions
3. Εικόνες στην Ύλη, 1985 και 1988, κεντρικά και δεξιά στο χώρο (από σειρά έργων Baalbeks), αποτοιχισμένες επιφάνειες, μικτή τεχνική, διαστάσεις 70x80εκ και 75x62εκ - στο δάπεδο group από την σειρά έργου, Συνειρμικές Εικόνες, 1993, μεταβλητές διαστάσεις.
Άποψη εγκατάστασης.
Images Through Matter, 1985 and 1988, on the centre and right of the space (from Baalbeks), detached wall surfaces with mixed technique, dimensions 70x80cm and 75x62cm - on the floor, group of elements Associative Images, 1993, variable dimensions.
Installation view.
4. Εικόνες στην Ύλη, 1985, δεξιά στο χώρο, αποτοιχισμένη επιφάνεια, μικτή τεχνική, διαστάσεις 70x80εκ - στο δάπεδο, group από την σειρά έργου, Συνειρμικές Εικόνες, 1993, μεταβλητές διαστάσεις.
Άποψη εγκατάστασης.
Images Through Matter, 1985, on the right of the space, detached wall surface with mixed technique, dimensions 70x80cm - on the floor, group of elements of Associative Images, 1993, variable dimensions.
Installation view.
© photos Αντωνάκης Χριστοδούλου / Antonakis Christodoulou
2. Συνειρμικές Εικόνες, 1993, Μωσαïκές πλάκες, επέμβαση με σινική μελάνη, μεταβλητές διαστάσεις.
Associative Images, 1993, Mosaic tiles, intervention with ink, variable dimensions
3. Εικόνες στην Ύλη, 1985 και 1988, κεντρικά και δεξιά στο χώρο (από σειρά έργων Baalbeks), αποτοιχισμένες επιφάνειες, μικτή τεχνική, διαστάσεις 70x80εκ και 75x62εκ - στο δάπεδο group από την σειρά έργου, Συνειρμικές Εικόνες, 1993, μεταβλητές διαστάσεις.
Άποψη εγκατάστασης.
Images Through Matter, 1985 and 1988, on the centre and right of the space (from Baalbeks), detached wall surfaces with mixed technique, dimensions 70x80cm and 75x62cm - on the floor, group of elements Associative Images, 1993, variable dimensions.
Installation view.
4. Εικόνες στην Ύλη, 1985, δεξιά στο χώρο, αποτοιχισμένη επιφάνεια, μικτή τεχνική, διαστάσεις 70x80εκ - στο δάπεδο, group από την σειρά έργου, Συνειρμικές Εικόνες, 1993, μεταβλητές διαστάσεις.
Άποψη εγκατάστασης.
Images Through Matter, 1985, on the right of the space, detached wall surface with mixed technique, dimensions 70x80cm - on the floor, group of elements of Associative Images, 1993, variable dimensions.
Installation view.
© photos Αντωνάκης Χριστοδούλου / Antonakis Christodoulou
1 + 9
Ήταν πάντα μεγάλο γεγονός ο ετήσιος χορός των δεσποινίδων Μόρκαν, έρχονταν όλοι οι γνωστοί τους, μέλη της οικογένειας, παλιοί οικογενειακοί φίλοι, τα μέλη της χορωδίας της Τζούλιας, όσοι από τους μαθητές της Κέιτ ήταν αρκετά μεγάλοι, ακόμα και μερικοί από τους μαθητές της Μαίρυ Τζέιν. Ούτε μια φορά δεν έτυχε να μην έχει επιτυχία ο χορός. Χρόνια και χρόνια συνεχιζόταν με μεγάλη επιτυχία, όπως θυμόνταν όλοι: από τότε που η Κέιτ και η Τζούλια, μετά το θάνατο του αδερφού τους Πατ, είχαν φύγει από το σπίτι στο Στόουνυ Μπάττερ και είχαν πάρει τη Μαίρυ Τζέην, τη μόνη ανηψιά τους, να κατοικήσει μαζί τους στο σκοτεινό, πληκτικό σπίτι, στο Ώσερ Άιλαντ, που είχαν νοικιάσει το πάνω του πάτωμα από τον κ. Φούλχαμ, το μεσήτη δημητριακών, που έμενε στο ισόγειο. Αυτό είχε συμβεί πριν από τριάντα γεμάτα χρόνια. Η Μαίρυ Τζέην, που ήταν τότε κοριτσάκι με κοντά φουστανάκια, τώρα ήταν το στήριγμα του νοικοκυριού, επειδή αυτή έπαιζε το όργανο στη Χάντιγκτον Ρόουντ. Είχε αποφοιτήσει από την Ακαδημία κι έδινε κάθε χρόνο ένα κοντσέρτο των μαθητών της στην πάνω αίθουσα του Αρχαίου Ιδρύματος Συναυλιών. Πολλοί μαθητές της ανήκαν σε οικογένειες από την καλύτερη τάξη του Κίνγκσταουν και Ντάλκεϋ. Και οι θείες της επίσης, όσο κι αν είχαν γεράσει, έκαναν το ρόλο τους. Η Τζούλια, αν και με εντελώς γκρίζα μαλλιά, εξακολουθούσε να ‘ναι πρώτη σοπράνο στο «Αδαμ και Εύα», και η Κέιτ, πολύ αδύνατη για να βγαίνει έξω συχνά, έδινε μαθήματα μουσικής σε αρχάριους, με το παλιό τετράγωνο πιάνο, στο πίσω δωμάτιο. Η Λίλυ, η κόρη του επιστάτη, τις υπηρετούσε. Αν και τα μέσα τους ήταν περιορισμένα, λάτρευαν την καλοφαγία: το καλύτερο από το καθετί – τα τρυφερά μοσχαρίσια φιλέτα, τσάι των τριών σελινιών και την καλύτερη μποτιλιρισμένη μπίρα. Μα η Λίλυ, σπάνια έκανε λάθη στις παραγγελίες, κι έτσι τα πήγαινε καλά με τις τρεις κυράδες της. Ήταν φασαριόζες, αυτό ήταν το μόνο τους κακό. Αλλά εκείνο που δεν μπορούσαν ν’ ανεχθούν ήταν η αυθάδεια.
Τζέιμς Τζόυς, Οι Δουβλινέζοι, μτφ. Κοσμάς Πολίτης (Αθήνα: Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, 1987) 188-189.
Κάθε ομαδική έκθεση είναι μια συνάθροιση έργων και ανθρώπων στην οποία ξεδιπλώνονται οι μεταξύ τους σχέσεις. Τα διαφορετικά έργα μπορεί να είναι σαν τους διαφορετικούς ανθρώπους πίσω από αυτά· οι θέσεις τους και οι ρόλοι τους εξελίσσονται και αλλάζουν με τις συνθήκες, με το χρόνο. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση έχουν o καθένας τη δική του πρακτική και πορεία στα εικαστικά. Μερικές φορές οι πορείες τους τέμνονται, ενώ η σπουδή τους και το εργαστήριο στο οποίο φοίτησαν αποτελεί το κοινό τους σημείο εκκίνησης. Κάποιοι από αυτούς είναι κοντινοί φίλοι, άλλοι ήταν απλά συμφοιτητές στο παρελθόν, ενώ όλοι έχουν μια περισσότερο ή λιγότερο στενή σχέση, όμως σχέση αναφοράς, με τη Ρένα Παπασπύρου που υπήρξε η καθηγήτριά τους.
Η έκθεση 1 + 9 έχει έναν χαρακτήρα reunion με τον εορταστικό, νοσταλγικό, εγκωμιαστικό αλλά και κριτικό, απολογιστικό χαρακτήρα που φέρει μια τέτοια περίσταση. Ορισμένοι απόφοιτοι μιας γενιάς κάθονται για λίγο πάλι μαζί με τη δασκάλα τους ανασυνθέτοντας στην παρούσα εξέλιξή τους ένα απόσπασμα της ιστορίας του Γ’ εργαστηρίου ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών. Πλέον είναι όλοι συνάδελφοι και η απόδοση φόρου τιμής είναι αμφίδρομη.
Η Ρένα Παπασπύρου διηύθυνε το Γ’ εργαστήριο από το 1993 έως το 2005. Ήταν η πρώτη γυναίκα που διήυθυνε το δικό της εργαστήριο. Η εκπαιδευτική διαδικασία εμπεριείχε πέρα από την επιμονή στην τεχνική κατάρτιση, την έμφαση στην ιστορία και θεωρία της τέχνης, στο φιλοσοφικό και κοινωνικό στοχασμό μέσα από διαλέξεις καταξιωμένων αλλά και πολύ νέων θεωρητικών που προσκαλούσε η ίδια. Το εργαστήριο καλλιεργούσε την πολλαπλότητα των εικαστικών λεξιλογίων και άνοιγε δρόμους στους φοιτητές για να εξερευνήσουν διαφορετικά μέσα και πρακτικές. Οι καλλιτέχνες που φοιτούσαν σε αυτό ασχολήθηκαν με τη ζωγραφική, τις εγκαταστάσεις, τη φωτογραφία αλλά και την περφόρμανς ή τα ψηφιακά μέσα όταν δεν υπήρχε αντίστοιχο τμήμα. Υπήρξε το πρώτο εργαστήριο που χρησιμοποίησε υπολογιστές, η διδασκαλία τους εντάχθηκε από την αρχή στο πρόγραμμά του, και οργάνωσε την πρώτη έκθεση εικαστικού βίντεο στη Σχολή. Άλλωστε η Ρένα Παπασπύρου καθώς και οι άλλοι καθηγητές του εργαστηρίου, δούλευαν και οι ίδιοι με διαφορετικά μέσα, με την ιστορία, ενεργοποίηση και προβληματικοποίηση της εικόνας, της ύλης, του χώρου.
Η διδακτική προσέγγιση της Ρένας Παπασπύρου ήταν εξατομικευμένη. Αντιμετώπιζε τον κάθε φοιτητή ξεχωριστά, κοιτώντας αυτόν και όχι αναζητώντας την αντανάκλασή της, προσεγγίζοντας τις ανάγκες και ιδιαιτερότητές του με υψηλές απαιτήσεις, επιμονή, φροντίδα, διεισδυτικότητα και χιούμορ. Οι καλλιτέχνες που φοιτούσαν στο Γ’ εργαστήριο καλούνταν να τοποθετηθούν: να διαμορφώσουν την προσωπική τους θέση και στάση απέναντι στο αντικείμενό τους λαμβάνοντας υπόψη τι έχει προηγηθεί και τι συμβαίνει στις τέχνες. Το ζητούμενο ήταν να αρθρώσει ο καθένας το λόγο του, να αναπτύξει και να υλοποιήσει την ιδέα του με σαφήνεια μέσα από ένα προσωπικό εικαστικό λεξιλόγιο, να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και του έργου του. Το εργαστήριο λειτούργησε ως ένας χώρος εκπαίδευσης και έρευνας ο οποίος έστρεφε τους καλλιτέχνες στο να αντιμετώπισουν τη δουλειά τους σε άμεση σχέση με την εικαστική και επαγγελματική πραγματικότητα που επικρατούσε έξω από αυτό. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο δεν αποτέλεσε ένα προστατευτικό κουκούλι, αλλά ένα προπαρασκευαστικό στάδιο που προετοίμαζε την έξοδό τους στο πεδίο. Το Γ’ εργαστήριο εκείνη την περίοδο ακολούθησε ένα πολυφωνικό σχήμα διδασκαλίας και μαθητείας το οποίο χάρη στην ακριβή του διεύθυνση έδωσε το έδαφος τόσο σε κάθε φωνή να υπάρξει και να αναπτυχθεί ξεχωριστά, όσο και σε όλες μαζί τη δυνατότητα να ακουστούν και να συνυπάρξουν, όπως συμβαίνει σε αυτή την έκθεση.
Γαλήνη Νόττι
Ήταν πάντα μεγάλο γεγονός ο ετήσιος χορός των δεσποινίδων Μόρκαν, έρχονταν όλοι οι γνωστοί τους, μέλη της οικογένειας, παλιοί οικογενειακοί φίλοι, τα μέλη της χορωδίας της Τζούλιας, όσοι από τους μαθητές της Κέιτ ήταν αρκετά μεγάλοι, ακόμα και μερικοί από τους μαθητές της Μαίρυ Τζέιν. Ούτε μια φορά δεν έτυχε να μην έχει επιτυχία ο χορός. Χρόνια και χρόνια συνεχιζόταν με μεγάλη επιτυχία, όπως θυμόνταν όλοι: από τότε που η Κέιτ και η Τζούλια, μετά το θάνατο του αδερφού τους Πατ, είχαν φύγει από το σπίτι στο Στόουνυ Μπάττερ και είχαν πάρει τη Μαίρυ Τζέην, τη μόνη ανηψιά τους, να κατοικήσει μαζί τους στο σκοτεινό, πληκτικό σπίτι, στο Ώσερ Άιλαντ, που είχαν νοικιάσει το πάνω του πάτωμα από τον κ. Φούλχαμ, το μεσήτη δημητριακών, που έμενε στο ισόγειο. Αυτό είχε συμβεί πριν από τριάντα γεμάτα χρόνια. Η Μαίρυ Τζέην, που ήταν τότε κοριτσάκι με κοντά φουστανάκια, τώρα ήταν το στήριγμα του νοικοκυριού, επειδή αυτή έπαιζε το όργανο στη Χάντιγκτον Ρόουντ. Είχε αποφοιτήσει από την Ακαδημία κι έδινε κάθε χρόνο ένα κοντσέρτο των μαθητών της στην πάνω αίθουσα του Αρχαίου Ιδρύματος Συναυλιών. Πολλοί μαθητές της ανήκαν σε οικογένειες από την καλύτερη τάξη του Κίνγκσταουν και Ντάλκεϋ. Και οι θείες της επίσης, όσο κι αν είχαν γεράσει, έκαναν το ρόλο τους. Η Τζούλια, αν και με εντελώς γκρίζα μαλλιά, εξακολουθούσε να ‘ναι πρώτη σοπράνο στο «Αδαμ και Εύα», και η Κέιτ, πολύ αδύνατη για να βγαίνει έξω συχνά, έδινε μαθήματα μουσικής σε αρχάριους, με το παλιό τετράγωνο πιάνο, στο πίσω δωμάτιο. Η Λίλυ, η κόρη του επιστάτη, τις υπηρετούσε. Αν και τα μέσα τους ήταν περιορισμένα, λάτρευαν την καλοφαγία: το καλύτερο από το καθετί – τα τρυφερά μοσχαρίσια φιλέτα, τσάι των τριών σελινιών και την καλύτερη μποτιλιρισμένη μπίρα. Μα η Λίλυ, σπάνια έκανε λάθη στις παραγγελίες, κι έτσι τα πήγαινε καλά με τις τρεις κυράδες της. Ήταν φασαριόζες, αυτό ήταν το μόνο τους κακό. Αλλά εκείνο που δεν μπορούσαν ν’ ανεχθούν ήταν η αυθάδεια.
Τζέιμς Τζόυς, Οι Δουβλινέζοι, μτφ. Κοσμάς Πολίτης (Αθήνα: Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, 1987) 188-189.
Κάθε ομαδική έκθεση είναι μια συνάθροιση έργων και ανθρώπων στην οποία ξεδιπλώνονται οι μεταξύ τους σχέσεις. Τα διαφορετικά έργα μπορεί να είναι σαν τους διαφορετικούς ανθρώπους πίσω από αυτά· οι θέσεις τους και οι ρόλοι τους εξελίσσονται και αλλάζουν με τις συνθήκες, με το χρόνο. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση έχουν o καθένας τη δική του πρακτική και πορεία στα εικαστικά. Μερικές φορές οι πορείες τους τέμνονται, ενώ η σπουδή τους και το εργαστήριο στο οποίο φοίτησαν αποτελεί το κοινό τους σημείο εκκίνησης. Κάποιοι από αυτούς είναι κοντινοί φίλοι, άλλοι ήταν απλά συμφοιτητές στο παρελθόν, ενώ όλοι έχουν μια περισσότερο ή λιγότερο στενή σχέση, όμως σχέση αναφοράς, με τη Ρένα Παπασπύρου που υπήρξε η καθηγήτριά τους.
Η έκθεση 1 + 9 έχει έναν χαρακτήρα reunion με τον εορταστικό, νοσταλγικό, εγκωμιαστικό αλλά και κριτικό, απολογιστικό χαρακτήρα που φέρει μια τέτοια περίσταση. Ορισμένοι απόφοιτοι μιας γενιάς κάθονται για λίγο πάλι μαζί με τη δασκάλα τους ανασυνθέτοντας στην παρούσα εξέλιξή τους ένα απόσπασμα της ιστορίας του Γ’ εργαστηρίου ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών. Πλέον είναι όλοι συνάδελφοι και η απόδοση φόρου τιμής είναι αμφίδρομη.
Η Ρένα Παπασπύρου διηύθυνε το Γ’ εργαστήριο από το 1993 έως το 2005. Ήταν η πρώτη γυναίκα που διήυθυνε το δικό της εργαστήριο. Η εκπαιδευτική διαδικασία εμπεριείχε πέρα από την επιμονή στην τεχνική κατάρτιση, την έμφαση στην ιστορία και θεωρία της τέχνης, στο φιλοσοφικό και κοινωνικό στοχασμό μέσα από διαλέξεις καταξιωμένων αλλά και πολύ νέων θεωρητικών που προσκαλούσε η ίδια. Το εργαστήριο καλλιεργούσε την πολλαπλότητα των εικαστικών λεξιλογίων και άνοιγε δρόμους στους φοιτητές για να εξερευνήσουν διαφορετικά μέσα και πρακτικές. Οι καλλιτέχνες που φοιτούσαν σε αυτό ασχολήθηκαν με τη ζωγραφική, τις εγκαταστάσεις, τη φωτογραφία αλλά και την περφόρμανς ή τα ψηφιακά μέσα όταν δεν υπήρχε αντίστοιχο τμήμα. Υπήρξε το πρώτο εργαστήριο που χρησιμοποίησε υπολογιστές, η διδασκαλία τους εντάχθηκε από την αρχή στο πρόγραμμά του, και οργάνωσε την πρώτη έκθεση εικαστικού βίντεο στη Σχολή. Άλλωστε η Ρένα Παπασπύρου καθώς και οι άλλοι καθηγητές του εργαστηρίου, δούλευαν και οι ίδιοι με διαφορετικά μέσα, με την ιστορία, ενεργοποίηση και προβληματικοποίηση της εικόνας, της ύλης, του χώρου.
Η διδακτική προσέγγιση της Ρένας Παπασπύρου ήταν εξατομικευμένη. Αντιμετώπιζε τον κάθε φοιτητή ξεχωριστά, κοιτώντας αυτόν και όχι αναζητώντας την αντανάκλασή της, προσεγγίζοντας τις ανάγκες και ιδιαιτερότητές του με υψηλές απαιτήσεις, επιμονή, φροντίδα, διεισδυτικότητα και χιούμορ. Οι καλλιτέχνες που φοιτούσαν στο Γ’ εργαστήριο καλούνταν να τοποθετηθούν: να διαμορφώσουν την προσωπική τους θέση και στάση απέναντι στο αντικείμενό τους λαμβάνοντας υπόψη τι έχει προηγηθεί και τι συμβαίνει στις τέχνες. Το ζητούμενο ήταν να αρθρώσει ο καθένας το λόγο του, να αναπτύξει και να υλοποιήσει την ιδέα του με σαφήνεια μέσα από ένα προσωπικό εικαστικό λεξιλόγιο, να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του και του έργου του. Το εργαστήριο λειτούργησε ως ένας χώρος εκπαίδευσης και έρευνας ο οποίος έστρεφε τους καλλιτέχνες στο να αντιμετώπισουν τη δουλειά τους σε άμεση σχέση με την εικαστική και επαγγελματική πραγματικότητα που επικρατούσε έξω από αυτό. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο δεν αποτέλεσε ένα προστατευτικό κουκούλι, αλλά ένα προπαρασκευαστικό στάδιο που προετοίμαζε την έξοδό τους στο πεδίο. Το Γ’ εργαστήριο εκείνη την περίοδο ακολούθησε ένα πολυφωνικό σχήμα διδασκαλίας και μαθητείας το οποίο χάρη στην ακριβή του διεύθυνση έδωσε το έδαφος τόσο σε κάθε φωνή να υπάρξει και να αναπτυχθεί ξεχωριστά, όσο και σε όλες μαζί τη δυνατότητα να ακουστούν και να συνυπάρξουν, όπως συμβαίνει σε αυτή την έκθεση.
Γαλήνη Νόττι
1 + 9
It was always a great affair, the Misses Morkan's annual dance. Everybody who knew them came to it, members of the family, old friends of the family, the members of Julia's choir, any of Kate's pupils that were grown up enough, and even some of Mary Jane's pupils too. Never once had it fallen flat. For years and years it had gone off in splendid style, as long as anyone could remember: ever since Kate and Julia, after the death of their brother Pat, had left the house in Stoney Batter and taken Mary Jane, their only niece, to live with them in the dark, gaunt house on Usher's Island, the upper part of which they had rented from Mr Fulham, the corn-factor on the ground floor. That was a good thirty years ago if it was a day. Mary Jane, who was then a little girl in short clothes, was now the main prop of the household, for she had the organ in Haddington Road. She had been through the Academy and gave a pupils' concert every year in the upper room of the Ancient Concert Rooms. Many of her pupils belonged to the better-class families on the Kingstown and Dalkey line. Old as they were, her aunts also did their share. Julia, though she was quite grey, was still the leading soprano in Adam and Eve's, and Kate, being too feeble to go about much, gave music lessons to beginners on the old square piano in the back room. Lily, the caretaker's daughter, did housemaid's work for them. Though their life was modest, they believed in eating well; the best of everything: diamond-bone sirloins, three-shilling tea and the best bottled stout. But Lily seldom made a mistake in the orders, so that she got on well with her three mistresses. They were fussy, that was all. But the only thing they would not stand was back answers.
James Joyce, Dubliners, (New York: W. W. Norton & Company, 2006), 152-153.
Every group show is a gathering of works and people where their relationships unfold. The different works could be like the different people behind them; their places and roles develop and change with the circumstances, with time. Each one of the artists participating in the exhibition has his own practice and career in the visual arts; sometimes their paths intersect, while their studies at the same studio are their common point of departure. Some of them are dear friends; others have just been classmates in the past, while they all have as reference Rena Papaspyrou, who has been their professor.
The exhibition 1 + 9 takes the character of a reunion with the festive, commemorative, nostalgic, honorary, but also critical and reviewing character of such an occasion. Certain graduates of one generation gather again for a little while with their teacher to recompose, in the present state, a fragment of the history of the third painting studio of the School of Fine Arts. Now they are all colleagues and the tribute is paid equally from the nine students to their professor and vice versa.
Rena Papaspyrou directed the third studio from 1993 to 2005. She was the first woman to direct her own studio. Her method of teaching emphasized not only technical knowledge but also focused on the history and theory of art, on philosophical and social thinking through lectures of established as well as very young theoreticians that she invited. The studio cultivated a multiplicity of visual vocabularies and paved the way for students to explore different media and practices. The artists studying there worked with painting, installations, photography as well as with performance or digital media, before such a department existed in the School. It was the first studio to use computers. It incorporated their teaching in its program from the beginning and organized the first video art exhibition in the School. Rena Papaspyrou, as well as the other professors of the studio, has been always working with different media, with the history, activation and questioning of the image, the mater, the space.
The teaching approach of Rena Papaspyrou was individualized. She dealt with each student separately, looking at him without seeking to get back her own reflection, handling his needs and particularities with high standards, insistence, care, acuity and sense of humor. The artists studying at the third studio were asked to position themselves: to develop their own personal stance towards their object, taking into account what has been preceding and what is happening in the arts. The aim was to articulate their personal speech, to conceptualize and materialize their idea with clarity through a singular visual vocabulary, to assume the responsibility of their work and themselves. The studio has functioned as a space of education and research that encouraged the students to work by taking into account the artistic and professional reality that prevailed out of it. In this way it didn’t operate as a protective cocoon, but as a preparatory lab that qualified them for their career in the field. During this period, the third studio followed a polyphonic scheme of teaching and studying. Thanks to its acute direction, it gave space to every voice to exist and develop separately, while also giving all of them the possibility to be heard together and coexist, as in this exhibition.
Galini Notti
It was always a great affair, the Misses Morkan's annual dance. Everybody who knew them came to it, members of the family, old friends of the family, the members of Julia's choir, any of Kate's pupils that were grown up enough, and even some of Mary Jane's pupils too. Never once had it fallen flat. For years and years it had gone off in splendid style, as long as anyone could remember: ever since Kate and Julia, after the death of their brother Pat, had left the house in Stoney Batter and taken Mary Jane, their only niece, to live with them in the dark, gaunt house on Usher's Island, the upper part of which they had rented from Mr Fulham, the corn-factor on the ground floor. That was a good thirty years ago if it was a day. Mary Jane, who was then a little girl in short clothes, was now the main prop of the household, for she had the organ in Haddington Road. She had been through the Academy and gave a pupils' concert every year in the upper room of the Ancient Concert Rooms. Many of her pupils belonged to the better-class families on the Kingstown and Dalkey line. Old as they were, her aunts also did their share. Julia, though she was quite grey, was still the leading soprano in Adam and Eve's, and Kate, being too feeble to go about much, gave music lessons to beginners on the old square piano in the back room. Lily, the caretaker's daughter, did housemaid's work for them. Though their life was modest, they believed in eating well; the best of everything: diamond-bone sirloins, three-shilling tea and the best bottled stout. But Lily seldom made a mistake in the orders, so that she got on well with her three mistresses. They were fussy, that was all. But the only thing they would not stand was back answers.
James Joyce, Dubliners, (New York: W. W. Norton & Company, 2006), 152-153.
Every group show is a gathering of works and people where their relationships unfold. The different works could be like the different people behind them; their places and roles develop and change with the circumstances, with time. Each one of the artists participating in the exhibition has his own practice and career in the visual arts; sometimes their paths intersect, while their studies at the same studio are their common point of departure. Some of them are dear friends; others have just been classmates in the past, while they all have as reference Rena Papaspyrou, who has been their professor.
The exhibition 1 + 9 takes the character of a reunion with the festive, commemorative, nostalgic, honorary, but also critical and reviewing character of such an occasion. Certain graduates of one generation gather again for a little while with their teacher to recompose, in the present state, a fragment of the history of the third painting studio of the School of Fine Arts. Now they are all colleagues and the tribute is paid equally from the nine students to their professor and vice versa.
Rena Papaspyrou directed the third studio from 1993 to 2005. She was the first woman to direct her own studio. Her method of teaching emphasized not only technical knowledge but also focused on the history and theory of art, on philosophical and social thinking through lectures of established as well as very young theoreticians that she invited. The studio cultivated a multiplicity of visual vocabularies and paved the way for students to explore different media and practices. The artists studying there worked with painting, installations, photography as well as with performance or digital media, before such a department existed in the School. It was the first studio to use computers. It incorporated their teaching in its program from the beginning and organized the first video art exhibition in the School. Rena Papaspyrou, as well as the other professors of the studio, has been always working with different media, with the history, activation and questioning of the image, the mater, the space.
The teaching approach of Rena Papaspyrou was individualized. She dealt with each student separately, looking at him without seeking to get back her own reflection, handling his needs and particularities with high standards, insistence, care, acuity and sense of humor. The artists studying at the third studio were asked to position themselves: to develop their own personal stance towards their object, taking into account what has been preceding and what is happening in the arts. The aim was to articulate their personal speech, to conceptualize and materialize their idea with clarity through a singular visual vocabulary, to assume the responsibility of their work and themselves. The studio has functioned as a space of education and research that encouraged the students to work by taking into account the artistic and professional reality that prevailed out of it. In this way it didn’t operate as a protective cocoon, but as a preparatory lab that qualified them for their career in the field. During this period, the third studio followed a polyphonic scheme of teaching and studying. Thanks to its acute direction, it gave space to every voice to exist and develop separately, while also giving all of them the possibility to be heard together and coexist, as in this exhibition.
Galini Notti