Η νοηματική διαδικασία του έργου κινείται 

ανάμεσα σε δύο πόλους: τον αντικειμενικό και 

τον υποκειμενικό/συνειρμικό. 

Αντικειμενικός είναι ο χώρος της ύλης, 

αναγνωρίσιμος από οποιονδήποτε, οπουδήποτε. 

Αναγνωρίσιμα είναι ακόμα τα ιδιαίτερα 

μικρομορφολογικά χαρακτηριστικά των υλικών 

επιφανειών, ο τρόπος και ο χρόνος εμφάνισής τους, 

ο χώρος προέλευσής τους και οι απλές νοηματικές 

προεκτάσεις τους. 

Υποκειμενικός/συνειρμικός είναι ο ανθρώπινος 

ψυχολογικός μηχανισμός που αναγνωρίζει πάνω 

στις επιφάνειες τυχαίες απροσδόκητες εικόνες, 

χρησιμοποιώντας ως σχεδιαστικά 

στοιχεία/αφετηρίες τα επεισόδια, τα τυχαία σχήματα 

που δημιουργούνται από την ίδια τη σύσταση 

της επιφάνειας. 

Τα αναγνώσιμα από όλους χαρακτηριστικά 

στοιχεία της επιφάνειας συνιστούν εικόνες 

φαντασιακές, προσωπικά συνειρμικές, αλλά 

παράδοξα επαναλαμβανόμενες από όλους, 

παραπέμπουν στις ιδέες των αντικειμένων κατά 

την πλατωνική αντίληψη. Ίσως να είναι και αυτός 

ο λόγος που το μάτι και ο νους του θεατή 

τις αναγνωρίζει αυθόρμητα. 

Είναι, λοιπόν, απροσδόκητες, απλές, τυχαίες, 

εικόνες που δημιουργούν πάνω στις επιφάνειες 

ανεξέλεγκτοι οπτικοί, ψυχολογικοί και νοητικοί 

μηχανισμοί. 

Πιστεύω ότι από αυτό το άλλο διάβασμα 

της επιφάνειας προκύπτει η άλλη οπτική 

της μεταβαλλόμενης εικόνας – αφού κάθε φορά, 

ο καθένας, συνδέοντας διαφορετικά τα ίδια σημεία, 

φέρνει την δική του φαντασιακή εικόνα 

στην επιφάνεια.

Ρ. Π.