Οι «Φωτιές στην πόλη» και οι «Πολυεικόνες»

κυριαρχούνται από το ίδιο σκεπτικό. Την ανίχνευση

τυχαίων εικόνων πάνω σε έτοιμες (ready-made)

επιφάνειες και από τη διαδικασία της μετατροπής τους

με προσθήκες ζωγραφικές και άλλες.

Η ενότητα αποτελείται από την επιφάνεια του τοίχου, 

το ηλεκτρικό φως και ορισµένες χαρακτηριστικές πλαστικές 

αναφορές στο έργο Χέιτζι Μονογκατάρι Εµάκι, «Η πυρπόληση 

του Ανακτόρου Σάντζο». Τα στοιχεία αυτά αλληλεπιδρούν 

µε τρόπο ώστε το ένα να µετατρέπει το άλλο. Έτσι η προσθήκη 

του φωτός και του χρώµατος µετατρέπουν την καφέ επιφάνεια 

του τοίχου σε καµένη και η επίδραση των δύο άλλων στοιχείων 

µετέτρεψε το φως σε χρώµα. 

Στο ζωγραφικό έργο του Χέιτζι Μονογκατάρι Εµάκι 

αναλύθηκαν και χρησιµοποιήθηκαν µε απόλυτη αυθαιρεσία 

ωρισµένα χαρακτηριστικά πλαστικά στοιχεία που αφορούσαν 

τη ροή της φωτιάς. Όγκος και χρώµα διαχωρίστηκαν. 

Ο όγκος λειτουργεί κάτω από τη χρωµατική επιφάνεια. 

Οι «πολυεικόνες» είναι η πλέον πρωτογενής μορφή των

εικόνων στην ύλη. Είναι η ευρύτατα και αδιάκοπα

επαναλαμβανόμενη διεργασία που πραγματοποιεί το

ασυνείδητο, να αναγνωρίζει στιγμιαία  και μετά να 

αντιπαρέρχεται και να ξεχνά τυχαίες εικόνες πάνω στις

υλικές επιφάνειες του άμεσου περιβάλλοντός του. Από τη

μορφολογική σύσταση της επιφάνειας της μωσαϊκής

πλάκας προκύπτουν εικόνες που αλληλοσυμπλέκονται

έτσι ώστε η κάθε μια τους να αποτελεί μέρος και 

προέκταση της άλλης

Ρ. Π.